~VIII~ 'I deserve this, I do'

Damon

Droga powrotna zajęła nam kilka minut. Przez ten czas ani Michelle, ani ja nie odezwaliśmy się ani słowem. Ba, nie było czasu. Potem wszystko działo się bardzo szybko – młoda i Katherine raz na siebie spojrzały, poleciały obelgi i w trymiga Pierce uderzyła plecami w ścianę nad kominkiem. Jej kości wydały z siebie głuchy gruchot. Spadła na kolana z jękiem i zastygłym przerażeniem na twarzy, a wraz z nią dwie wiszące tam zwykle, zabytkowe włócznie.

- Zrujnowałaś mi życie, zdziro! – huknęła Michelle. Ona i ja dopadliśmy do Katherine w tym samym momencie. Nie żebym nie chciał śmierci Pierce, ale ten ułamek sekundy, kiedy zobaczyłem w jakim stanie jest jako człowiek, wyzwolił we mnie jakiś głupi żal co do jej osoby.

Siostra spojrzała na mnie zdziwiona, kiedy równo złapaliśmy Katherine  za ramiona, tyle że w różnym celu.

- Nadal jej służysz?! – warknęła Michelle, wściekła do czerwoności. – Nie pamiętasz jak was skrzywdziła?!

- Nie zabijesz jej – rzekłem zdecydowanie. – Zapomnij o tym przywileju. To moja życiowa dewiza – prychnąłem, patrząc siostrze w oczy.

Michelle przygryzła wargę. Spojrzała pogardliwie na jęczącą z bólu Pierce, kiedy to w jej umyśle toczyła się zapewne zawzięta wojna – wyjątkowo posłuchać starszego brata czy nie, jak zwykle? W końcu po paru sekundach zacisnęła pięści, wstała i cofnęła się kilka kroków.

Uśmiechnąłem się z satysfakcją. Zwróciłem wzrok na sobowtóra, który nie padł plackiem na ziemię tylko dzięki moim ramionom.

- Nie wierzę, że muszę ratować ci tyłek – rzuciłem, przegryzając swój nadgarstek i podstawiając go Katherine. Podniosła lekko głowę i spojrzała na mnie wzrokiem pełnym żądzy mordu. – No co? Zapomniałaś jak to działa?

- Potrzebuję czegoś przeciwbólowego… - rzekła słabo, przerwał jej jęk bólu - i lekarza.

- Co ty brałaś? – wyrwało się Jeremy’emu zza moich pleców.

- Ostatnio? Lekarstwo od twojej… Damon! – pisnęła, kiedy spróbowałem ją podnieść, a jej kości gruchnęły. – Mój organizm nie przyjmuje wampirzej krwi, więc przywieźcie tu jakiegoś patałacha ze szpitala!

- To wyjaśnia czemu nadal jesteś człowiekiem – zaśmiała się Michelle.

Spojrzałem krytycznie na Pierce, rozważając wszystkie za i przeciw pomaganiu jej. Wygrały za ze sprytem kobiety, który może nam pomóc, na czele. Wziąłem ją na ręce i ruszyłem do wyjścia.

- W szpitalu lepiej cię obejrzą – stwierdziłem.

- Może lepiej pojadę z wami – zaproponowała Elena, idąc za nami.

Tak bardzo się zdziwiłem, że przystanąłem, w wyniku czego Gilbertówna o mało co nie wpadła mi na plecy. Czy dobrze usłyszałem, że po trzech tygodniach milczenia chce wsiąść ze MNĄ do MOJEGO samochodu? Co ją wzięło? Odwróciłem się do niej z zapewne głupkowatym wyrazem twarzy.

Stała z nieco zbyt otwartymi oczami i wysuniętą w zakłopotaniu szczęką.

- Emm… - Spojrzała w bok. – Druga osoba ci się przyda, Damonie.

- Daj spokój, Eleno – Wychodzi na to, iż Katherine jednak nigdy nie traci daru mowy, jaka szkoda. – Przecież go nie zgwałcę. Nie w tym stanie.

Elena wytrzeszczyła oczy jeszcze bardziej. Gdzieś z tyłu Michelle parsknęła śmiechem i nawet nie próbowała tego stłumić. Młody Gilbert pokręcił tylko zrezygnowany głową na słowa Lady Szmaty.

- Równie dobrze mogę wyrzucić cię tylko za próg – rzuciłem od niechcenia w jej stronę. – Przecież samowystarczalna Katherine Pierce zawsze ma plan.

- Owszem, plan, jak sprawić, by Stefan mi wszystko wybaczył, ale aktualnie jest utrudniony przez atak twojej siostruni – spojrzała wymownie na swoje ciało.

Poczułem się głupio. No tak, znów Stefan. Czy nawet ludzka Katherine musi być w nim zadurzona? Co do uczuć Eleny, to można niczego nigdy nie można było być pewnym, ale że Pierce ciągle wierzy w ich wspólną przyszłość? Cóż, jego wszyscy kochają, mnie za to obwiniają o całe zło tego świata, zapewne łącznie z głodującymi dziećmi w Bangladeszu….

Karma, Damonie, karma. Trzeba było nie być nieczułym snobem.

Nie mówiąc ani słowa, wyszedłem z domu.

 

Michelle

Moja konfrontacja ze Szmaterine po tylu latach odbyła się całkiem spokojnie. Nieważne, że brałam w niej udział praktycznie tylko ja, bo ona się połamała, ale kto tam patrzy na szczegóły.

Wracając – oto nowe pytanie na kolejny tydzień: czy Elena ma rozdwojenie jaźni? Niedawno była pierwszą do pogrążania mojego najstarszego brata, a nagle oferuje mu swoją, z resztą niezbyt potrzebną, pomoc? Chyba ogarniam, czemu nie wracałam do Mystic Falls tak długo – anty-przyciąganie z Gilbertówną.

Ona, Jer i ja ciągle tkwiliśmy w tych samych miejscach, stojąc. Elena była nieco zamyślona, no, nie dziwmy się, Pierce jej przygadała.

- Skoro Damon odpadł – zawiesiłam się, czekając, aż zwrócą na mnie uwagę – idę sama szukać Mai i tej młodej…

- To właśnie to robiliście razem? Szukaliście ich? – Elena od razu się ożywiła.

- To córka Damona – rzuciłam. – Na pewno chciał się dowiedzieć, czy jego geny zostały dobrze ulokowane – uśmiechnęłam się półgębkiem. Jeremy się skrzywił. - Dobra, to było głupie.

- Idźmy więc, znajdźmy je – zadecydowała (tak, wiem, też byłam zaskoczona, że ona potrafi podejmować samodzielne decyzje) Elena, zdecydowanym krokiem ruszając do wyjścia. Jeremy podążył bez słowa za nią.

- Zaraz – przyhamowałam ich zapał, na co odwrócili się i spojrzeli na mnie zdziwieni – a co z resztą gangu Scooby’ego?

- Bonnie spędza dzień z tatą – wyjaśnił Jeremy. Oł je! To się nazywa piękno dnia! Plus dla ciebie, czekoladko. Znikaj częściej!

- Nie chcę dorzucać Caroline problemów – stwierdziła Elena – a Stefan wyszedł rano, musiał coś załatwić.

No tak, blondyna ma deprechę, bo wilk ją rzucił, a Steffy gania za sarenkami gdzieś daleko stąd. Kto tu jeszcze żyje… O, no tak, siostra Klausa i eks Eleny buszują po Europie. Więc jestem tylko ja, Gilbert i jej przystojny brat.

Ruszyłam z miejsca i pierwsza doszłam do drzwi.

- Chodźmy.

 

Damon

- Złamana łopatka, kość ogonowa tylko stłuczona– stwierdził zahipnotyzowany przeze mnie lekarz, oglądając zdjęcie rentgenowskie Katherine.

- Coś jeszcze? – spytałem, a mężczyzna pokręcił głową. – Więc zrób teraz, co musisz, zagipsuj ją, czy coś. Jak długo to będzie trwało?

- Od godziny do półtorej. Potrzebuję pielęgniarki. Muszę unieruchomić oba ramiona i tułów do połowy.

Katherine oburzyła się, a ja parsknąłem – Pierce uziemiona w gipsie na kilka tygodni była dla mnie natchnieniem dnia. Bezradna, nieudolna… O tak, to będzie wynagrodzenie wszelkiego zła, jakie kiedykolwiek, komukolwiek wyrządziła.

- Dobra, zaczynaj – zarządziłem, uśmiechając się diabolicznie. – Przyprowadzę ci tu jakąś do pomocy.

- Nie, Damon, błagam! – jęknęła Katherine, próbując wyciągnąć rękę i mnie zatrzymać. Zawyła z bólu. – Ja nie chcę! Nie mogą mnie ubrać w gips!

Moja euforia sięgnęła zenitu – Katherine płaszcząca się przede mną, nie mogąca ruszyć się z miejsca. To chyba najlepszy dzień mojego życia!

- Weź jej usta zaklej. I może przypnij ją do tej kozetki – rzuciłem do lekarza i ignorując krzyki Pierce, wyszedłem z gabinetu.

Najwidoczniej mam zapędy sadystyczne, gdyż moje serce radowało się na myśl o sobowtórze, który wreszcie nie będzie samowystarczalny. Nie zamierzałem oczywiście pomóc jej z czymkolwiek, a sądząc po jej relacjach z resztą bandy, nikt inny również  nie skinie palcem.

Wszedłem do pierwszej lepszej sali, jednak tam leżały tylko jakieś schorowane staruszki, one mi się raczej nie przydadzą. W kolejnym pomieszczeniu też sami pacjenci. Ej no, czy te pielęgniarki nie powinny zajmować się chorymi? Gdzie tu jest pokój lekarski? Może tam ktoś będzie?

Otworzyłem następne drzwi, wisiała na nich tabliczka Magazyn. Nad lodówką z zapasami krwi pochylała się osoba, której równocześnie szukałem i nie chciałem więcej spotykać.

- Ty? – warknąłem, a ona odwróciła się z piskiem i upuściła kilka woreczków. Miała wytrzeszczone oczy, pełne strachu. W ułamku sekundy spróbowała uciec, lecz zatrzymałem ją jedną ręką i popchnąłem na półki z lekami, które rozsypały się na podłogę. Zatrzasnąłem wściekły drzwi. Dziewczyna oddychała głośno. – Trzy tygodnie sobie przez ciebie zmarnowałem, wiesz? – rzuciłem z jadem. – Nie będę owijał w bawełnę. Jak to możliwe, że żyjesz?

Oddech Lehii unormował się, stanęła prosto i w pozycji bojowej naprzeciw mnie, olewając stłuczone flakoniki wokół.

- O, więc tatuś się mną zainteresował? – sarknęła, mrużąc oczy zupełnie tak, jak ja mam to w zwyczaju robić. – Co, chcesz wpłacić zaległe alimenty?

- Nie zadzieraj ze mną, młoda – poleciłem, czując, że się wkurzam. Lehia była bardziej irytująca niż jej matka. – Gadaj. Po co tu jesteście? Gdzie Maya?

- Co ci tak prędko? Spokojnie, tato. – Weźcie ją, bo jej zaraz strzelę!­ – Właśnie, jaki świat mały. Dobrze wyszło jednak, że jesteś takim kobieciarzem. Dzięki temu, że pukałeś May, dogadałyśmy się, by cię znaleźć.

- Nie pieprz głupot – prychnąłem. - Maya sama mnie zostawiła. Czemu niby chciałaby mnie znaleźć? Nie ma się za co mścic. To ja się przez nią zmarnowałem.

- Chryste, jakiś ty marudny – jęknęła, krzywiąc się. Mała, głupia zdzira. – Myślałam, że mam zabawniejszego ojca.

- Zabawny to ja dopiero będę, torturując na zmianę ciebie i tę blond lalę – uśmiechnąłem się złośliwie. – G a d a j – wycedziłem po raz kolejny.

- Zemsta płynie mi we krwi. Wypełniam ostatnią wolę mamy.

- Jesteś taką samą szmatą jak Deborah – nie wytrzymałem.

Lehia odbiegła wzrokiem w bok, jakby się nad czymś zastanawiała. Zmarszczyła brwi i zamachnęła się, by mnie spoliczkować, jednak jej ślimacze tempo mnie nie zaskoczyło. Ścisnąłem mocno jej rękę kilkanaście centymetrów przed swoją twarzą, a kości nadgarstka zagruchotały. Dziewczyna wydała z siebie coś między piskiem i jękiem. Wykorzystałem jej nieuwagę i w ułamku sekundy padła na posadzkę ze skręconym karkiem.

- Możesz to uznać za przemoc w rodzinie, jeśli chcesz – rzuciłem do jej ciała, wyjmując z kieszeni jej spódniczki telefon – nie będę zły.

Gdy szukałem numeru Mai w iPhone’ie Lehii drzwi magazynku się otworzyły i zobaczyłem pulchną pielęgniarkę. Nim zdążyła wydać z siebie dźwięk przerażenia, złapałem ją za łokieć.

- Posprzątaj tu, a jak się uwiniesz, to śmigaj do zabiegowego i zagipsuj taką jedną – powiedziałem. Zarzuciłem sobie ciało Lehii na ramię. – No, to cześć – dodałem i ulotniłem się ze szpitala w wampirzym tempie.

 **

Elena, Jeremy i Michelle przemierzali uliczki miasta równym krokiem. Kierowali się ku terenom na obrzeżach Mystic Falls, wierząc, że właśnie tam spotkają Mayę i Lehię. Rodzeństwo Gilbert kilkakrotnie próbowało wyciągnąć od Salvatore’ówny coś ważnego o jej przyjaciółce, coś co mogłoby by mieć istotny wpływ na obecną sytuację. I owszem, Michelle opowiedziała im, jak to razem z Mayą jeździły na koncerty Beatlesów czy używały wampirze krwi do leczenia rannych podczas drugiej wojny światowej, jednak nie poruszyła tematu pochodzenia blondynki. Nie dowiedzieli się, kto ją przemienił, kiedy, skąd pochodzi.

- … wytatuowała sobie wtedy jego twarz na obojczyku, ale on ciągle wolał Yoko Ono – mówiła ze śmiechem Michelle o sytuacji z 1969 roku. Ciekawość Eleny co do Mai sięgnęła granic, nie wytrzymała.

- Skąd ona się wzięła? – spytała Gilbertówna, nie owijając w bawełnę.

Michelle zmarszczyła brwi, przybierając skonsternowany wyraz twarzy. Zerknęła na Jera, którego mina była tak samo ciekawska jak jego siostry.

- Na to czekacie, co? A ja was przynudzam May i Lennonem – westchnęła, przyspieszając kroku. – Maya od blisko tysiąca lat dąży do bycia hybrydą wampira i czarownicy.

- Co?! – zawołali równocześnie Elena i Jeremy, stając jak wryci.

- To możliwe? – dodał chłopak.

- Moja reakcja, kiedy mi to powiedziała, była taka sama – odparła Michelle. – Ale pozwólcie, że zacznę od początku, co?

- Pozwól, że ja to zrobię, Micheline – powiedział męski głos. Wszyscy troje odwrócili się w stronę jego źródła. W ich stronę kierował się blond włosy mężczyzna, uśmiechający się przebiegle. Serce Michelle podeszło jej do gardła.

- Klaus – burknęła zniesmaczona Elena. – Wróciliście.

- Też się cieszę, że was widzę – odparł Mikaelson, świdrując Salvatore’ównę wzrokiem. Stała jak kłoda, kurczowo zaciskając pięści i wstrzymując oddech.

Jeremy pomachał palcem od Klausa do Michelle i z powrotem.

- Zaraz, to wy się znacie?

Blondyn odpowiedział, nie odrywając wzroku od dziewczyny:

- Mayah Civassa gnębi mnie odkąd wychowywaliśmy się w jednej osadzie. Chce zostać hybrydą, a ja odebrałem jej na to jedyną szansę. Panienka Michelle jako jej podwładna omamiła mnie i oszukała. Opowiem wam wszystko potem, a teraz pozwólcie, że spotkam się z uroczą Caroline.

I odszedł w wampirzym tempie.

***

Hej! Z góry przepraszam za niesłownośc, wiem, miałam dodac szybciej. Nie mam sensownego usprawiedliwienia ;) Mam nadzieję, że choc w części wynagrodziłam Wam taki dlugi okres czekania. Jak wrażenia? Proszę o szczerośc i opinie, motywują do zmian i działania. Dziękuję za komentarze pod ostatnim rozdziałem. Uwielbiam Was i podziwiam Waszą cierpliwośc! Liczę, że ciągle trwacie przy czytaniu tego, co piszę ^^

 

xx, Em

 

CZTASZ = KOMENTUJESZ

 

PS. Co myślicie o tym, co dzieje się obecnie w TVD? Ja po 6x21 tracę wiarę w ludzi ;o Nie wiem, jak chcą to zakończyc, no nie wiem....