~IV~ ' I wanna know'

Michelle

Mijają dwa tygodnie od mojego przyjazdu do Mystic Falls. Zdążyłam się już zaaklimatyzować, lecz nie znaczy to oczywiście, że wszyscy domownicy są zadowoleni z mojej obecności. Damon okazuje swoją wrogość na każdym kroku, ale to Damon i ja jestem do tego przyzwyczajona. Stefan jak to Stefan - ciepłe kluchy, które współczują mi przy co drugim słowie, ale i tak są lepsze niż Damon. Jest i mieszkająca tu Elena. Pomijając fakt, że codziennie muszę patrzeć na jej Katherine-podobną gębę, to jest w miarę w porządku… No, dobrze, kogo jak oszukuję. Elena jest tak samo nudna jak Stefan, a na dodatek jej niezdecydowanie pod każdym względem osiąga poziom krytyczny. Nie wiem, jak ona sobie rano radzi przy doborze ubrań. Pewnie sterczy przed szafą z pół godziny, nie wiedząc, czy wybrać bluzkę biało-różową czy różowo-białą. Ale na osłodę ducha, niebiosa zesłały też do tego domu jej prześlicznego brata. O tak, codzienne oglądanie Jeremiego jest najlepszym, co mi się na razie w tym mieście przytrafiło. Jego przepiękne, ciepłe brązowe oczy, ten ujmujący uśmiech i śliczna czarownica u boku. Tak, bo na moje nieszczęście Bonnie jest ładna. Najgorsze jest jednak to, że nie mogę jej nic zrobić, bo usmaży mi mózg niczym jajecznicę. To nie jest fajne.

Rebekah ze swoim ludzkim przystojniaczkiem wyjechała w następny dzień po moim przyjeździe. Podobno wybierają się na „wakacyjną podróż życia” po Europie, więc nie zdążyłam z Mikaelsonówną porozmawiać, choć tyle o niej słyszałam. Blond włosa psiapsiółka Eleny i Bonnie, zawzięta przywódczyni, która bez przerwy tu przyłazi ze swoim chłopakiem, naprawdę mnie wkurza. Może i nie jest wredna albo natrętna, ale gada. Tak, bez przerwy gada, ocenia innych i chyba traktuje to jako hobby. Z kolei jej chłopak, Tyler bodajże, mimo, że tu z nią przyłazi, niezbyt się angażuje w konwersacje, które ona odbywa. Dowiedziałam się jednak od niego bardzo ciekawych informacji. Jest hybrydą wilkołaka i wampira. Na dodatek przemienił go KLAUS! Tak,  Klaus Mikaelson we własnej osobie, który, jak się okazało, odbył wszystkie rytuały, jest pierwotną, dobrze działającą hybrydą i mieszka tu na stałe z rodzinką. Obecnie udał się do Nowego Orleanu, więc mam trochę czasu do naszego spotkania. Oj tak, pamiętam Klausa - Londyn, rok tysiąc dziewięćset trzynasty. Pojechałam tam za nim za jej poleceniem. Miałam go uwieść, wyciągnąć z niego wszystko, co wie. Bawiliśmy się wspaniale, ale po którejś nocy z kolei zaczął coś podejrzewać, więc uciekłam i wróciłam do Atlanty. Nie chcę teraz go spotkać. Zacznie wypytywać, a ja nie mogę zdradzić jej planów.

Zeszłam po schodach. W bibliotece zastałam Elenę siedzącą przed kominkiem i przeglądającą jakieś papiery. Nie zdziwiłam się, że już nie spała, choć było dopiero po ósmej. Przez ostatnie dni przyzwyczaiłam się, że kobiety w tym domu to ranne ptaszki. Podeszłam do barku.

-Cześć, Michelle- rzuciła z uśmiechem, poprawiając włosy. Było widać i słychać, że musiała się wysilić na ten pozornie miły ton. Upiłam łyk whisky. -Śniadanie mistrzów, co?

-Czego chcesz? -rzuciłam ostro, siadając na fotelu obok niej. Widząc jej zdezorientowanie, kontynuowałam.- Jesteś miła, gdy chcesz się czegoś dowiedzieć. Więc co tym razem? Chcesz, żebym wyjawiła ci jakieś brudne sekrety moich braci?

-Co zrobiłaś, gdy Damon zabił Deborę?

Zatkało mnie. Nie takiego pytania spodziewałam się od Eleny. Zdążyłam się przyzwyczaić, że kiedy chce zadać jakieś trudne pytanie, to robi dwugodzinne podchody nim zapyta. No trudno, może przestawiła się na tryb ‘krótko, zwięźle i na temat’. Do tego też będę musiała przywyknąć.

-Byłam zagubiona. Pojechałam do Atlanty. Nie wiem już teraz, dlaczego akurat tam, ale tak było. Włóczyłam się tak kilka miesięcy, szukałam jakiejś pomocy. Pewnego wieczora zaatakował mnie wampir. System ‘zjedz, nakarm, wymaż’. Znasz to, co nie? Wiedząc, że mam w sobie jego krew, rzuciłam się z dachu jakiegoś budynku. I to był duży błąd- zaśmiałam się gorzko. Zaczyna się.

Opowiedziałam jej, jak to nie umiałam sobie poradzić, jak wampiryzm mnie przytłaczał. I chyba byłam już po drugiej butelce whisky, bo zaczęłam opowiadać Elenie o niej. Jak mnie znalazła w tysiąc osiemset siedemdziesiątym drugim, jak pomogła mi w byciu wampirem, jak bawiłyśmy się w każdym mieście od Atlanty do Las Vegas. Oczywiście pominęłam fakt, że od lat jestem z nią w stałym kontakcie i knujemy razem przeciw całemu światu.

-Jak miała na imię? Ta wampirzyca, która ci pomogła? Mówisz o niej ‘ona’.

Już miałam odpowiedzieć, ale ugryzłam się w język, dosłownie. Zaklęłam na siebie w duszy. Nie mów Maya, nie mów Maya. Elena powie twoim braciszkom, któryś z nich jeszcze coś wywęszy i będziesz mogła już zamawiać sobie nagrobek!

-Margaret. Mówię tak o niej, bo nie żyje i trudno mi się z tym pogodzić. Klaus Mikaelson przebił ją kołkiem- wymyśliłam szybko. -Tak, znam Klausa, nie pytaj.

Michie, głupia ty! Tak, bo przecież Klaus nigdy nie zabił Mayi. Maya żyje, a on prawdopodobnie nie wie o jej istnieniu.

Elena rzeczywiście nie pytała. Wstała bez słowa, poprawiła beżowy sweterek i wyszła z biblioteki. Nagle zza framugi przy drugim wejściu do pomieszczenia wychylił się Damon. Zaczął się rozglądać.

-Poszła już?- zapytał konspiracyjnym szeptem. Zdziwiłam się, ale kiwnęłam głową. Mój brat wypuścił głośno powietrze i podszedł do braku, który znajdował się za mną. Po chwili siedział już obok mnie ze szklanką Bourbona.

-Od kiedy to unikasz dziewczyny, która podobno jest miłością twojego życia?- zakpiłam.

-Jakbyś nie zauważyła, młoda, robię to od momentu, kiedy tu przyjechałaś, a ona dowiedziała się całej prawdy- wyjaśnił nerwowym tonem i upił łyk ze szklaneczki.

-To teraz to moja wina?- oburzyłam się. No to była już przesada! -Czy ty siebie słyszysz, Damon? To nie ja zapłodniłam, a potem zabiłam Deborę, więc bardzo…

-Daj już spokój- przerwał mi. Podniosłam się gwałtownie i podeszłam po więcej alkoholu.

-Wiesz, że nigdy mnie nie przeprosiłeś, Damon?- powiedziałam, wpatrując się w bursztynowy płyn wlewający się do kryształowej szklanki. -Nigdy nie powiedziałeś żadnego słowa współczucia, nigdy nie pokazałeś, że tego żałujesz, nigdy nie…

-Powiedziałem: daj już spokój!- warknął tak głośno i groźnie, że przeszły mnie dreszcze. W moich oczach zgromadziły się łzy. Myślałam, że może teraz, gdy wszyscy już wiedzą, gdy się przyznał… Myliłam się jednak. Równocześnie podnieśliśmy szklaneczki do ust.

-Więc alkoholizm jest u was rodzinny.

Na schodkach stała Elena. Pod pachą trzymała kilka podręczników. Minę miała kwaśną, a jej wzrok utkwiony był w Damonie. On jednak wpatrywał się w swoje buty.

Gilbert ruszyła do nas z uniesioną głową. Szybko zabrała swoje rzeczy z kanapy i usiadła na fotelu najbardziej oddalonym od mojego brata. Wampir uniósł lekko głowę i z grymasem na twarzy spojrzał na Elenę.

-A ja co? Trędowaty?- mruknął.

-Nie, sadysta z popieprzoną psychiką- odparła dziewczyna ze słodkim uśmiechem, otwierając podręcznik leżący na samej górze materiałów.

-Masz więcej z Katherine niż myślałam-wtrąciłam, upijając łyk whisky i opierając się biodrem o barek.

Ich głowy równocześnie zwróciły się ku mnie, a oczy ciskały złością z taką sama siłą. Mogłoby się wydawać, że para była tak samo zaprogramowana. Uniosłam ręce w obronnym geście.

Niech się kłócą, poradził głos w mojej głowie. Jak Stefan do nich dołączy, to będziesz miała niezły ubaw.

-Nadal jesteś zła o sprawę z Deborą?- dziwił się mój brat, wpatrując się w Elenę.

Poruszają temat Deb, Michelle. Będzie boleć.

Na ile tylko pozwolił mi wyczulony słuch, postarałam się nie pilnować, co mówi kłócąca się para. Usiadłam na schodkach wyprowadzających z biblioteki i wyjęłam telefon z tylnej kieszeni fioletowych dżinsów. Wyciszając się na krzyki Damona i Eleny, upiłam łyk ze szklanki i sprawdziłam Facebooka. Jakiś atak terrorystyczny w Filadelfii, kolejny facet Britney Spears… Ech, same nudy. O! A jednak znalazłam coś ciekawego. Szykuje się rocznicowy festiwal Beatlesów.  Zostały do niego niby tylko trzy tygodnie, ale jeśli założę krótką sukienkę i użyję perswazji, to jakiś bilet dostanę.

Pamiętam Johna Lennona. Maya i ja byłyśmy z nim na piwie po koncercie w Burbank w tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym szóstym. Fajny facet. Szkoda, że tak młodo zmarł i już go nie spotkam.

I tak nie pojedziesz na ten festiwal. Maya już pewnie przeszukuje Chicago. Miałaś to załatwić.

A cicho! Zanim May przyjedzie do Mystic Falls, miną wieki. Zdążę polecieć do Liverpoolu i z powrotem!

Jak na zawołanie, dostałam na Facebooku powiadomienie.

MJ Vasson wysłała Ci wiadomość!

Whisky utknęła mi w gardle. Maya przeraża mnie coraz bardziej z każdą myślą o niej. Szybko dotknęłam ikonkę.

Ellie, Ellie, Ellie… Nie lubisz Chicago, co? Sercem ciągle w Wirginii? Całusy, kochana!

Nie pojedziesz do tego Liverpoolu w jednym kawałku.

Koło mojej głowy coś przeleciało i rozbiło się o ścianę. Spojrzałam tam- szklanka. Czyżby kłótnia Eleny i Damona przerodziła się w rękoczyny?

Stali za kanapą- Elena prosta jak drut i ze łzami kapiącymi po policzkach; Damon dyszał ciężko, stał lekko zgarbiony, z jedną ręką uniesioną nisko w powietrzu. Kątem oka dostrzegł, że zwróciłam na nich uwagę.

-To nie ma sensu- burknął i szybkim krokiem wyminął Elenę, a potem mnie. Wyszedł z biblioteki. Sekundę później usłyszałam dźwięk zderzających się ciał i głos Stefana. Damon zaklął. Blondyn pojawił się w progu ze zdziwionym wyrazem twarzy. Kiedy drzwi wejściowe trzasnęły, ciało Eleny drgnęło, a ona wybuchła kolejną falą płaczu.

 

Damon

Wsiadłem do swojego auta, trzasnąłem drzwiczkami i czym prędzej odjechałem spod tego cholernego domu; było zdecydowanie zbyt dużo osób, które chcą nieudolnie zbawić świat.

Nie minęła minuta, a zatrzymałem się pod Mystic Grillem, jedynym znośnym miejscem w mojej obecnej sytuacji. Wysiadłem, ponownie trzaskając drzwiami. Jak tak dalej pójdzie, to będę musiał je wymienić. Albo nie - zrzucę ich wymianę na Elenę! O tak, wspaniały pomysł!

Wszedłem do środka szybkim, pewnym krokiem. Bar był praktycznie pusty- nie ma się co się dziwić, nie było jeszcze dziesiątej. Z daleka dostrzegłem, że rudowłosa barmanka na mnie patrzy. Zająłem miejsce przy barze, a tam czekała na mnie już szklanka Bourbona.

-Dzięki, Nikki- mruknąłem do dziewczyny w fartuchu, a ona uśmiechnęła się i wróciła do wycierania szklanek od piwa.

Odkąd ta mała, przebrzydła czarna owca wróciła, pojawiałem się w Grillu częściej niż zazwyczaj. Tak często, że nawet zapamiętałem imię nowej barmanki, która za każdą moją wizytą polewała mi nim cokolwiek zamówiłem.

Przechyliłem szklaneczkę, a whisky rozlała się po moim przełyku. Mruknąłem z zadowolenia, zamawiając kolejną porcję.

Jednak nawet kiedy wypiłem z szóstej szklanki, konfrontacja z Eleną nie chciała opuścić moich myśli.

 

Kwadrans wcześniej

-Nadal jesteś zła o sprawę z Deborą?- zapytałem, patrząc na Elenę.

-Zabiłeś ciężarną dziewczynę, Damon- wycedziła szatynka. - Na dodatek to było twoje dziecko. Myślisz, że ci wybaczę i będziemy gadać jak kiedyś?

-A co ty masz mi wybaczać, Eleno?- podniosłem głos. -Nie mam cię za co przepraszać. Nie było cię wtedy nawet na świecie!

-Ale twoja siostra owszem, była!- odparła Elena, wskazując ręką na Michelle, która siedziała na schodach i przeglądała coś w telefonie.

-Ona jakoś ze mną rozmawia! Nie zauważyłaś? Odpuść, bo i tak nic nie wskórasz! Czemu ci tak bardzo zależy na tym, żebym czuł się winny, co?

-Bo chcę, żebyś jakoś odpokutował za to, co zrobiłeś!- odwarknęła, a w jej oczach zgromadziły się łzy. –Chcę w końcu zdecydować, czy…

-Och, rozumiem!- przerwałem jej, a złość, która się we mnie kotłowała, postanowiła się ujawnić.- Tatroska o moją siostrę to przykrywka! Ty po prostu znowu chcesz, żebym był drugim Stefanem! Jeśli się poprawię, to dasz mi nadzieję, że będziemy razem. Ale tę twoją nadzieję to ja mam szeroko i głęboko gdzieś, wiesz? Nie będę twoim potulnym barankiem. Tak czy siak pójdziesz do Stefa, a do mnie się odezwiesz może po roku, kiedy zachce ci się wskoczyć mi do łóżka!

Poczułem uderzenie w policzek. Au. Spojrzałem sceptycznie na Elenę. Stała nie więcej niż metr ode mnie, miała uniesioną rękę, a po jej policzkach kapały łzy.

-Jesteś… Podły…- wymamrotała, mimo drżących ust. -Jak możesz …

Zamachnąłem się i rzuciłem pustą już szklanką w ścianę, przerywając jej.

-Mogę- burknąłem.

 

Tak, przesadziłem. Ale jak miałem zareagować? Ta sytuacja jest bez sensu - po pierwsze Elena ma do mnie pretensje o wszystko, a po drugie, czuję się jak bezdomny pies, kiedy razem ze Stefanem krążymy po domu, nie znając jej zamiarów wobec nas.

To jest coraz bardziej popieprzone.

Usłyszałem jakieś ruchy w prawie pustej jeszcze knajpie. Wytężyłem wampirzy słuch - lekkie damskie kroki kierujące się w moją stronę. Będzie ciekawie.

Na stołku obok usiadła niska, drobna brunetka. Jej lekko kręcone włosy spadały na ramiona odziane w dżinsową kurtkę. Miała na sobie też różową, długą spódnicę i białe tenisówki. Taka grzeczna panienka o poranku w pubie? Ciekawe.

-Martini- rzuciła, odgarniając włosy z twarzy, a Nikki podała jej kieliszek z czerwonym alkoholem. Natychmiast złapała za naczynie i upiła łyk,  przymykając oczy z błogim uśmiechem na ustach.

-Uzależnienie?- rzuciłem w jej stronę, upijając łyk ze swojej szklanki.

Uśmiech spełzł z jej ust. Odstawiła kieliszek i spojrzała w moją stronę. Jej niebieskie oczy patrzyły na mnie z pogardą. Ta twarz była mi znajoma, dam sobie rękę uciąć. Widziałem już tę dziewczynę, na pewno. Mały, równy nos, malinowe usta, lśniące brązowe włosy. Była do kogoś podobna, cholera jasna!

-Ty też nie grzeszysz abstynencją, kotek- zamruczała altem, opierając głowę na dłoni;  jej włosy rozsypały się na blacie.

-Taki jestem. Dzień bez whisky, dzień stracony- odparłem, posyłając jej firmowy uśmiech.

-Nie szczerz się tak, bo ci zawiasy pójdą- warknęła, prostując się i upijając z kieliszka.

Zamrugałem, zdziwiony. Mocna sztuka, Damon. Zafunduj coś innego.

-Daj spokój, śliczna- mruknął, przybierając swój ton uwodziciela. –Nie zgrywaj niedostępnej, bo i tak potem odpuścisz. Jestem Damon.

-Och, dziękuję, ta informacja zmieniła moje życie!- pisnęła słodkim głosem, uśmiechając się sztucznie, po czym powróciła do swojej gardzącej miny.

Wyprostowałem się lekko, marszcząc brwi. Daj sobie spokój z uwodzeniem, stary. Zahipnotyzuj, weź, co chcesz i z głowy!

-A ty masz jakieś imię?- Nie zaprzestawałem, moja duma mi na to nie pozwalała.

-Mam, ale nie dzielę z nim z takimi upierdliwymi pijakami- uśmiechnęła słodko i upiła kolejny łyk wina.

Czara się przelała, panienko. Głodny wampir to zły wampir.

Złapałem za jej nadgarstek. Odwróciła się do mnie na stołku w tym samym momencie. Nim cokolwiek powiedziałem, dziewczyna złapała dłonią za moją koszulkę i przyciągnęła mnie bliżej siebie. Spojrzała mi prosto w oczy.

-Skończ z tym pijackim flirtem, kochany- powiedziała pobłażliwie. Nachyliła się trochę. –No, bo wiesz- szepnęła, muskając wargami moje ucho- zawsze o twoich zalotach mogę powiedzieć Elenie.

Zamurowało mnie. Skąd ta mała szmata wie o Elenie? Co o niej wie? Co wie o mnie? Cholera!

Dziewczyna bez problemu uwolniła rękę z mojego uścisku i zeskoczyła ze stołka. Wypiła resztę wina i odstawiła głośno kieliszek. Sięgnęła za dekolt swojej bluzki, wyciągnęła sto dolarów i położyła je na blacie. Spojrzała na mnie i uśmiechnęła się szeroko. Poklepała mnie po policzku.

-Do zobaczenia, piękny- odparła i niemalże skocznym krokiem opuściła pub.

Siedziałem tam taki ogłupiały jeszcze parę dobrych chwil. Kim ona jest, do ciężkiej cholery?

***
Hejeczka! Jak tam nowy rok? Ja już mam dośc szkoły, chociaż jeszcze tam nie poszłam -.-
Powyższy rozdział jest pierwszym, który uważam za w miarę udany. A co sądzicie Wy? Zaciekawiłam Was chociaż trochę? :)
Proszę o komentarze, bo widzę, że odwiedzin jest coraz więcej, a komentarzy...... troszku mało :/ Więc KOMENTUJCIE, błagam!

 

do następnego! :)

xoxo